Obſervatio critica de Elymi hyſtricis charactere. „Confuſis generibus omnia confundi neceſſe eſt” cui Caeſalpini, Botanicorum principis, aureo dicto obtemperans, in Characteribus genericis immortalis Linnaei cura conditis, mutare quaedam, ne dicam emendare auſus ſum. Elymi genus decem fere plantae, ſtructura ſat diverſae, conſtituunt. Aliae involucro tetraphyllo, aliae floribus nudis inſtructae ſunt; quaedam ſpecies flores ſolitarios, quaedam ternatos, plures binatos gerunt; ſpiculae modo 2, modo 3, modo 4-6 floribus gaudent &c. Nil certé, nil botanica, qua utimur, methodo dignum in hoc graminis genere videmus. Quo factum eſt, ut quot fuere in diſciplina noſtra heroës, tot etiam plantas, a Linnaeo ſub Elymi nomine allatas, fere omnes ad alia genera demandandas cenſuerint. Hoc quidem modo, ut exempla quaedam afferam, Haller & Gmelin Elymum europaeum, & virginicum Hordeo, Elym. arenarium, fibiricum & canadenſem Tritico adſcripſere . Allioni in Flora Pedemontana II. 260. Elym. europaeum Hordeum europ. vocans, Elym. arenarium tamen, propter diverſam Calycis ſtructuram, proprium genus conſtituere profitetur. l. c. 258. Schreberum ipſum, virum ſummum de graminum familia optime meritum, a ſententia eorum non alienum videmus, quibus Elymi quasdam ſpecies Tritici generi adnumerantur. Schreberi gramina II. 2. & 16. Multum abeſt, ut tot tantasque difficultates, quibus totum Elymi genus laborat, ſoluere conarer. Quam enim curam, acutiſſimis ſolertiſſimisque noſtrae aetatis Phytologis, Schrebero, Ehrhartio, Medico, Willdenowio aliisque relinquam. Ego non niſi hanc provinciam cepi, ut quae in unica ſpecie, Elymo hyſtrice, aſſidue obſervavi, cum viris doctis communicarem. Elymus hyſtrix Linn. Structura huius plantae, accuratius diſſectae, fere nullos, quibus Elymi genus dignoſcitur, characteres prae ſe fert. Linnaeus in Syſtem. Plant. Ed. Reich. I. 82. Elymum ſic definit: Involucrum tetraphyllum, biflorum. Flos compoſitus. Noſtra quidem planta Involucrum nulum , ſpiculam ſub 4 floram gèrit. Quanta partium diverſitas! Jam proprium ex Elymo hyſtrice genus condere in animo fuit, niſi tot ſuperflua genera me aucturum eſſe timuiſſem. Alia itaque graminum genera, a Linnaeo haud allata, in memoria repetenti, Homalocenchri genus ſeſe mihi obtulit, ſub quo nomine Miegius in Actis heluet. IV. 307. e Phalar. oryzoid. Lin. proprium genus conſtituit, quod Haller in hiſtoriam ſtirpium Helveticar. n. 1411. & Allioni in Flor. Pedemont. II. 332. recepere. Tanta enim eſt ſimilitudo Homalocenchrum inter Elymumque noſtrum, ut nullus dubito, quin ſimillimas has plantas conjungam. Quo quidam conſilio me Cl. Schreber inſuper firmavit, qui in praeſtantiſſima Gener. Linnaeanorum Editione ſua Homalocenchri Miegii ſub gratiori Aſperellae nomine civitatem tribuit. Lin. Gener. Plant. Ed. Schreb. I. 45. Characteres genericos, quos doctiſſimus vir ibi attulit, non niſi ita mutandos cenſeo, ut nota valvulae ciliato-aculeatae exulet, quippe quae ſolam Asperellam oryzoid. ſpectat. Nam notae reliquae ad noſtrum ab aliis diſtinguendum genus jam longe ſufficiunt. Si Etymologiae fidendum, qua Dioſcoridis ελυμω vocabulum ab ελυω, ελυομαι (tego, involuo) deducitur, gramen omni floris tegumento deſtitutum nomini ſuo repugnare videtur, quod tamen & in aliis vegetabilibus iuſto ſaepius ſit. Asperella. Cal. o Cor. 2 valvis, valvula exter. majori, mucronata. Aſperellae genus Nardo proxime accedit, a quo tamen per ſtylos duos, Nectariique praeſentiam differt. A. Hyſtrix. A. ſpica erecta, laxa, diſticha, ſpiculis binatis 3-4 floris valvulis longe ariſtatis. Elym. hyſtrix ſpica erecta, ſpiculis involucro deſtitutis patentibus. Lin. ſyſt. pl. Ed. R. I. 324. Diagnos. — Rad. fibroſa, radiculis minimis albidis, culmo infracto tereti, ſtriato, laevi, foliato, nodoſo, nodis craſſioribus rufis, fol. alternis, horizontalibus, oblongis, integerrimis, planis, laevibus, vagina longa, tereti ligula membranacea, breviſſima, ſpica ſimplici, erecta, laxa, diſticha, ſpicul. omnibus hermaphroditis ſeſſilibus, involucro deſtitutis, binatis, interdum ternatis, horizontalibus, 3-4 floris, callis duobus impoſitis, calyc. glumis nullis, corollae valvulis longitudine aequalibus, exter. alteram includens, concava, acuta, longe ariſtata (ariſta ciliata, ſcabra recta, ſæpe geniculata) inter. mutica, plana, ſuturis prominentibus, baſi macula rufo ‒ fuſca notata, Stam. 3. filament. capillaribus, albis, anther. oblongis, apice baſique bifidis, germine cordato, compreſſo ciliato, ſtylis duobus brevibus, Stigmatib. plumoſis, ovatis, acutis, concavis, ſeminibus nudis, compreſſis. Asperella hyſtrix haud majori jure Elymis adcenſetur, quo Piſum Lathyrus ſtylo carinato, Alcea Malua calyce exteriori 6 fido vocari queat. Num Elymus caninus Linn. ad idem Aſperellæ genus demandandum? H — t. Nachtrag zur Monographie der Asperella hyſtrix. (S. Bot. Mag. N. VII. S. 3. f.) Als meine Monographie dieſer Grasart bereits abgedrukt war, kam mir die ſcharfſinnige Beobachtung des Herrn Ehrharts erſt zu Geſichte, nach der er den Elym. hyſtrix Lin. einmal mit einem Kelche fand. Ob dieſe ſeltene Erſcheinung auf eine natürliche Verwandſchaft zwiſchen dieſer Asperella und dem Hyſtrix Geſchlechte leitet, will ich nicht apodictiſch läugnen, bin aber deſto weiter davon entfernt es zu glauben, je alltäglicher jedem Botaniker die Erfahrung iſt, einen flos nudus in fettem Boden in einen flos completus degeneriren zu ſehen. Herr Ehrharts Asp. hyſtrix war über dieß eine cultivirte Pflanze und die Calli an der Corolla können gar leicht zu einem ordentlichen Kelche auswachſen. In unſerem künſtlichen Syſtema bleibt alſo der Elym. hyſtrix L. eben ſo gewiß eine Asperella, als das genus Kalmia einen 5 mal getheilten Kelch hat, ob ich gleich 1788 in dem vortreflichen dendrologiſchen Garten bey Tegel eine Kalmia Cal. 4 partita. Capſula 4 loculari ſah. A. v. Humboldt.